محمد حق‌پرست
نسبت به دوره‌ی جدید شورای عالی، دو نگاه وجود دارد:
1 نگاه امیدوار که انتخابات را برای شورا فصل جدیدی می‌داند که اعضای شورای عالی می‌توانند با طلاب تعامل کنند و طلاب نیز خواسته‌هایشان را مطالبه کنند.
2 نگاهی که امیدی به رشد ندارد و آیه یأس می‌خواند.
هنوز زود است درباره درستی این دو نگاه قضاوت کنیم و بحث در این‌باره عملا بی‌فایده است. اما چند نکته حائز اهمیت است:
1 تنها چیزی که می تواند معیار امیدواری و ناامیدی باشد، عملکرد شورای عالی و مدیریت است. اکنون فصل جدیدی آغاز شده که شورا باید از این فرصت استفاده کرده و رویکرد نویی داشته باشد. اگر شورا فرصت را مغتنم بشمارد، قطعا نشاط به حوزه علمیه برمی‌گردد.
2 امید به اصلاح داشتن و مطالبه کردن، بهتر از رهاکردن و بی‌تفاوتی است. ما تجربه مشابهی در عرصه عدالتخواهی در سه دهه گذشته داریم. آن زمان عده‌ای علم عدالتخواهی را بلند کردند، اما بعد از مدتی ناامید شدند. اگر آن مسیر را طبق چارچوب و بر مدار عقلانیت ادامه داده بودند، حداقل امروز اوضاع بهتری داشتیم.
3 حرکتهای رادیکالی و خارج از چارچوب، نه‌تنها به نفع تحول نیست که ضررهای بزرگی هم خواهد داشت. هر حرکت رادیکالی، مانعی بر سر تحول می‌شود؛ نه اینکه آن را نزدیکتر کند. لذا تجربه‌ای باقی می‌گذارد که مسئولان از هر مطالبه‌ای، یاد تجربه‌های گذشته بیفتند و میدان را باز نکنند. در نتیجه امکان تحول برای دوره‌های بعد را هم خواهند بست. پس اگر عده‌ای امیدی به تحول ندارند، حداقل با سکوت خود بگذارند امیدواران، راه خودشان را بروند.
4 کسانی که امید به تحول و تعامل با شورا دارند، باید همفکر و همکار شوند. اکنون در دوره‌ای هستیم که «تک رسانه‌ای بودن» کاری از پیش نمی‌برد. از این رو، رویکرد مناهج تعامل و همکاری با سایر رسانه‌های حوزوی است که خواهان اصلاح باشند.
