🖋 هادی مصری‌پور
🔸 این روزها که بحث‌های مربوط به پذیرش و #جذب_حوزه داغ است به نظرم رسید نکاتی را برای افرادی که می‌خواهند وارد حوزه شوند بیان کنم:
✅ حوزه علمیه یکی از بهترین پایگاه‌ها برای خدمت به دین، امام زمان، نظام اسلامی و مردم است؛
اما کسی می‌تواند وارد این عرصه شود که استعدادها و توانمندی آن را داشته باشد.
🔻 سوای نکته فوق، دو مانع بزرگ عموما بر سر راه طلبگی وجود دارد:
1️⃣ موانع درونی و پیرامونی
موانعی نظیر هجوم ترس‌های مختلف ناشی از نشناختن حوزه و طلبگی، سرزنش نزدیکان، ترس از آینده و معیشت و ...؛
که اگر فرد به خوبی مسیرش را شناخته باشد، حتما عزم جزم خود را برای انتخاب درست نشان خواهد داد.
2️⃣ بی‌برنامگی نهادهای حوزه برای نیروسازی و تربیت طلبه جامع
اگر کسی در رویارویی با مانع اول پیروز شد، یعنی به همه آرزوهای مادی دور و نزدیک خود پشت پا زده و تازه یک طلبه و سرباز صفر برای امام زمان ارواحنا فداه شده است.
طلبه‌ی تازه‌واردی که اگر مختصات رشد طلبگی را نداند، به خیال آنکه بزرگترین مبارزه‌اش همان سختی ورود به حوزه بوده است، از مانع دوم و بزرگتر غافل شده و روزی به خود می‌آید که نه راه برگشت دارد و نه انگیزه‌ای برای ماندن!
🔺 برخی فکر می‌کنند همین که وارد حوزه شوند و خود را به برنامه‌های حوزه بسپارند، صرفا با چاشنی اراده و بی‌خوابی و تکاپوی بسیار می‌توانند لااقل تا حدودی به جامعیت و قوت علمی و ایمانی آیات عظام خمینی و خامنه‌ای و بهجت و طباطبایی نزدیک شوند، حال آنکه حوزه -علی رغم خواست امام حوزه- هنوز نتوانسته به برنامه‌ریزی دقیقی طبق استعدادهای متنوع و نیازهای مختلف جامعه و نظام برسد.
🔻 گرچه آنچه در حوزه به عنوان برنامه درسی است لازم است؛ اما به هیچ وجه کافی نیست. و همین یعنی لزوم مبارزه با بی‌برنامگی‌های نهادهای حوزوی و قوانین شبه دانشگاهی که بویی از اعتبار سنن حوزوی برای رسیدن به جامعیت نبرده‌اند.
✅ اگر کسی توانست با این دو مانع به صورت جدی مبارزه کند و در این مسیر طولانی و پرفراز و فرود، ناامید و بی‌هویت نشود آن وقت است که راه را از چاه تشخیص داده و از سطح طلبگی به عمق آن راه یافته اس
