درباره امام جمعه ایرانشهر
علی مهدیان
بر خلاف همه اظهار نظرهایی که درباره رفتار امام جمعه ایرانشهر با کارگران بیان شده، من می‌خواهم زاویه دیگری را طرح و بحث کنم.
حدود دوازده سیزده سال پیش، در خیابان‌های قم دنبال خانه‌ای اجاره‌ای بودم. برای ما طلبه ها خیلی سخت است دنبال خانه اجاره‌ای گشتن. آنهم با خانواده، بدون ماشین و وسیله، تازه اگر هم پیدا کردیم میترسیم که صاحبخانه سر سال می‌خواهد چه کند. ما پول زیادی به عنوان شهریه نمی‌گیریم. با این پول باید درس خواند و زندگی گذراند و کرایه خانه داد؛ سخت است خصوصا در ابتدای طلبگی.
آن شب مشاور املاکی گفت زیر زمینی را می‌خواهم معرفی کنم. این را ببینی می‌پسندی. زیر زمین را دیدم اما صاحب خانه بیشتر از خانه به دلم نشست. حاج آقایی سید که با آرام و متین و با محبت برخورد می‌کرد. گفتم حاج آقا پول رهن خانه‌ام آماده نیست. گفت ایرادی ندارد بیایید و بنشینید. نگران نباشید مهمان مایید ان‌شاءالله از اینجا هم به خانه خودتان سفر کنید.
آن صاحب خانه همین سید ابطحی بود. امام جمعه‌ای که رفتارش با کارگران ایرانشهری حاشیه‌ساز شد. بر خلاف دیگر خانه‌های اجاره‌ای چند سالی آنجا ماندیم؛ هم مهربان بودند و هم منصف. بعد هم ندیدمش تا امروز.
صاحبخانه ما کم‌حرف بود. تعاملش با دیگران کم بود احساس می‌کردم کمی خجالتی است وقتی متوجه شدم که او امام جمعه شده تعجب کردم. خیلی تعجب کردم. چون فکر نمی‌کردم اهل کر و فر باشد یا اهل تعامل و رفاقت با مردم. اصلا نمی‌دانم انتخاب او درست بود یا نه.
اما یقین دارم او در دلش از سر محبت و لطف و کرامت با کارگران برخورد کرده چون اخلاقش را می‌شناسم. ولی از طرفی یقین دارم ما طلبه‌ها مهارت ارتباط با مردم را تمرین نکرده‌ایم. ما طلبه‌ها مهارت حضور مقابل رسانه‌ها را نیز تمرین نکرده‌ایم. تواضع هم از جنس روحیه و اخلاق است هم یک آداب و رفتار اجتماعی است. این دومی را باید آموخت و تمرین کرد. و الا اینطور بهانه‌هایی را به دست دشمن نانجیب خواهیم داد.
سید ابطحی بزرگوار را احترام می‌کنم و این استعفای او را نیز دلیل بزرگواریش می‌بینم. اما رفقا! در قضاوتهایمان درباره آدمها خیلی عجول و گاهی بی‌تقواییم. مراقب باشیم با چند دقیقه فیلم دیگران را راحت قضاوت نکنیم.
