مدیون خمینی
🖋 علی مهدوی
یک. حوزه‌های علمیه، قبل و بعد از خمینی کبیر
اگر خمینی نبود، معلوم نبود وضع حوزه‌های علمیه با آن نفوذ متحجرین به کجا می‌کشید.
متحجرینی که فلسفه را حرام و فلسفه‌خوان را نجس می‌دانستند!
متحجرینی که شاه را سایه خدا معرفی می‌کردند و در برابر ظلم و ستمی که نه فقط به مردم بلکه بر دین روا می‌داشت لال بودند.
متحجرینی که معتقد بودند ظلم و ستم به قدری باید فراگیر شود تا موجب فرا رسیدن ظهور شود!! لذا برای تعجیل فرج، معنای انتظارشان، چیزی شبیه خواب‌آلودگی بود تا انتظار عالمانه به معنای زمینه‌سازی ظهور.
دو. خطر تعطیلی بسیاری از آیات و احکام
اگر خمینی نبود عده‌ای مقدس‌مآب دین را به صرف احکام نجاسات و طهارات و نماز و روزه خلاصه می‌کردند و دیگر اثری از اسلام ناب باقی نمانده بود. لذا در عمل همه آیاتی که مرتبط با قیام بود، تعطیل می‌شد!
«قُلْ إِنَّمَا أَعِظُکُمْ بِوَاحِدَةٍ: أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى» (سبأ: ۴۶)
«لَقَد أَرسَلنَا رُسُلَنَا بِالبَیِّنَاتِ وَأَنزَلنَا مَعَهُمُ ٱلکِتَابَ وَ ٱلمِیزَانَ لِیَقُومَ ٱلنَّاسُ بالقِسطِ» (حدید: ۲۵)
و حتی بسیاری از احکام و حدود نیز کاملا تعطیل می‌شد.
