🖋 حسین محمودزاده
📗 «همانا شراب و قمار و... پلید و از عمل شیطان است؛ از آنها دوری کنید تا رستگار شوید.» (قرآن کریم؛ سوره مائده؛ آیه ۹۰)
💠 امام رضا علیهالسلام: «هرگز خداوند پیامبری را نفرستاد مگر اینکه حرام شمردن شراب بخشی از آئین او بود» (عیون اخبارالرضا، ج۲، ص۱۴)
♨️ هر از چند گاهی، خبر مرگ یا بستریشدن عدهای به دلیل مصرف مشروبات الکی در رسانهها منتشر میشود و در کنار همهی عوارض و حواشی، فرصتی نیز برای تحلیلها و آسیبشناسیها و ... فراهم میآید.
🔺 از میان همهی این تحلیلها، شاید مضحکترین و مغالطهآمیزترین تحلیل، از آن عدهای است که چنین سوانحی را ناشی از ممنوعیت مشروبات الکلی در ایران میشمرند و این را بهانه خود برای اعلام مخالفت با آن می شمرند!!
♨️ جالب اینکه این افراد با این سطح آگاهی از جرمشناسی و روانشناسی اجتماعی، هرگز - برای مثال- تلفات ناشی از سوءمصرف مواد روانگردان و توهمزا در غرب را ناشی از قوانین ممنوع کنندهی آنها در آن کشورها نمیدانند. یا توضیح نمیدهند چرا در عین آزادی کامل مشروبات الکلی در ایالات متحده، طبق آمار رسمی دولتی، سالانه ۱۴۰ هزار نفر به خاطر مصرف مشروبات الکلی به کام مرگ میروند؟
چه تضمینی وجود دارد که اگر در کشور اسلامی ایران این حرام قطعی الهی قانونی و عادی بشود، آمار چنین مرگهای تأسفانگیزی کمتر شود؟
یا اصلا به مفاسد اجتماعی مترتب بر آزادی مشروبات الکلی که هم در متون دینی ذکر شدهاند هم تجربه آن را تأیید میکنند، فکر کردهاند؟
🔻 همه این مسائل شاهد بر آن است که صاحبان تحلیلهای پیش گفته، دغدغهی جان انسانها را ندارند و اغراض دیگری را از این به اصطلاح تحلیلها پیگیری میکنند.
⛔️ نافرمانی حکم مسلّم قرآن و داشتن این رفتارهای پرخطر، هزینههای مادی مختلفی را بر نظام سلامت کشور تحمیل میکند که بخشی از این هزینهها به شکل مستقیم در قالب حق بیمه از شهروندان دیگر گرفته میشود و بخش دیگر نیز از بیت المال مسلمین و بودجهی عمومی کشور پرداخت میشود.
برای هر فرد مسلمان و مؤمن به قرآن، این سنگین است که ببیند علاوه بر ارتکاب محرمات الهی و عدم برخورد شرعی -تعزیر- با خاطیان، از سرمایههای عمومی نیز برای جبران خسارت گناهکاری این افراد هزینه شود؛ و همچنین عدهای قلم به دست با ژست دروغین دلسوزی برای جان افراد، نعل وارونه زده و پروژهی عادیسازی منکری مانند شرابخواری -که خود عامل مرگ سالانه هزاران نفر در جهان است- را پیگیری کنند.
✅ پیشنهاد ما این است که همانطور که هزینهی درمان جراحات ناشی از اقدام به خودکشی، یا نزاعهای خیابانی مشمول تعهد برخی بیمهها نمیشود، به همان شکل، هزینهی درمان و جبران خسارات بدمستی و عیاشی عدهای معدود نیز از محل بیت المال و حق بیمهای که ماهانه از دسترنج کارگر و کارمند مسلمان کسر میشود، پرداخت نگردد. به این افراد خدمات اورژانس و درمان ارائه شود، اما با هزینهی آزاد و شخصی خودشان.