خطر بحران تهذیبی طلاب
🖋 شاگرد اخلاق؛ #یادداشت_مهمان
🔸 گاهی به آینده تهذیبی حوزه‌ها که می‌اندیشم گرفتار سراسیمگی می‌شوم.
حقیقتا آینده تهذیبی حوزه‌ها به کدام مقصد رحیل بسته؟!
🔺 مبادا روح تهذیب را همچون سنن آموزشی، با دانشگاهی‌کردن حوزه دو دستی تقدیم تاریخ کردیم!
🔻 حتما نیک می‌دانید آنچه طلبه را مهذب می‌کند، کرسی‌های ظاهری اخلاق که معاونت تهذیب تدبیر می‌کند نیست.
همیشه‌ی تاریخ حوزه، این رفتار و منش اولیای حوزه بوده که طلبه را مهذب می‌ساخته است.
♨️ حال به زوایای پیدا و پنهان حوزه بنگرید؛
1⃣ سودازدگان مرجعیت
یک طرف تشنگان پرهیاهوی مرجعیت - غالبا هم طیف سنتی که البته سنت مرجعیت‌گریزی از خاطرشان رفته!- به شاگردان اینها نگاه کنید تشنه‌ی فتح همه کرسی‌های تدریس سطوح عالی هستند، نردبان تدریس را -برخلاف سنن حوزوی- از سطوح عالی می‌خواهند شروع کنند که فرصت را از دست ندهند!
صد البته از چنان اساتیدی، چنین شاگردانی هیچ بعید نیست.
گویی اینها از «سنتی‌بودن حوزوی» فقط مقابله و تضعیف نهادهای حوزوی را بلدند؛ که ان‌شاءالله این آرزو را به گور خواهند برد و حوزه به دوران اسفناک تحجر گذشته باز نخواهد گشت.
2⃣ مسؤولین ناکارآمد
متأسفانه از این سو هم شاهد برخی از مسؤولین هستیم که بی‌برنامه و با خیال «یک‌جوری اداره‌کردن حوزه»، مسؤولیت می‌پذیرند!!
نه تنها هیچ‌گاه پاسخگوی مسؤولیت خویش نبوده و نیستند؛ بلکه همیشه در جایگاه مطالبه‌گر و طلبکار ظاهر می‌شوند.
از پشت قاب عینک ایشان، این طلبه‌ها هستند که همیشه بی‌حال و کم‌کار و تنبل‌اند! مدام از پشتکار طلاب قدیم می‌گویند؛ اما از زهد و مقام‌گریزی بزرگان گذشته نمی‌گویند.
متعدد مسؤولیت می‌پذیرند و به هیچ‌کسی هم پاسخگو نیستند...
اگر چنین روحیه‌ای الگوی طلاب شود چه بر سر حوزه و جامعه خواهد آمد؟!!
🔺 حال بسنجید «طلبه مهذب انقلابی‌شدن» در این فضای مه‌آلود و جوّ ضد تهذیبی چقدر سخت و طاقت‌فرساست.
🔻 اما طلاب هیچ‌گاه یادشان نرود ما سرباز آقایی (ارواحنا فداه) هستیم که صاحب اصلی حوزه‌ها ایشان هستند.
ما پیرو رهبری هستیم که همیشه از مقام و رهبری و مرجعیت، گریزان بود و این خدا بود که دنیا را پیش وی خار و خفیف کرد...
✅ به قول علامه طباطبایی «ما در این دنیا کاری مهم‌تر از خودسازی نداریم.»
و خودسازی در این زمانه‌ی سخت، ثواب مضاعفی دارد.
📌 مناهج:
هیأت تحریریه رسانه حوزوی مناهج، اگرچه خود را محتاج نصیحت ناصحان و راهبری اساتید اخلاق می‌داند، با اعتذار و صرفاً از باب عرضه‌ی آنچه از بزرگان شنیده‌اند، انتشار یادداشت فوق را پذیرفته‌اند.
