مطالبه امام خامنه‌ای از شورای عالی
سیاستگذاری پرورش نویسندگان حوزوی
یک وقت آقاى وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامى در اوایل وزارتش به اینجا آمده بود. به او گفتم شما بدانید که من حقیقتاً با بیان شبهات، هیچ مخالفت ندارم؛ به شرط اینکه ما کسانى را آماده به کار داشته باشیم که بنویسند. در آن صورت استقبال هم مىکنیم. کلام در این است که آیا ما الان کسانى را داریم و آمادگی‌هایش هست که بتوانند آن حرف درست را بزنند؟ با توجّه به این باید تصمیم بگیریم.
حالا مىخواهم این را عرض کنم که حوزه علمیه در این فضاى جدید، مىخواهد چه کار کند؟ یک وقت است که انسان با فضیلتى -صاحب صلاحیتى- که احساس مسؤولیت مىکند، قلم به دست مىگیرد؛ او ممکن است بنویسد، ممکن است ننویسد. اگر نوشت، خدا خیرش دهد؛ اگر هم ننوشت، تصادف است دیگر، ننوشته است. یک وقت ما او را به صُدفه محوّل مىکنیم؛ این اطرافش خیلى احتمال ضرر است.
یک وقت نه؛ مىنشینیم و برنامهریزى مىکنیم. من فکر مىکردم، دیدم خوشبختانه حوزه علمیه، سابقهى تجربهى این کار را دارد. منتها تجربهى باب امروز نیست، باب دیروز است. همین مؤسّسهى «راه حقّ» خودتان- مؤسسهى راه حقّى که جناب آقاى استادى، جناب آقاى خرّازى و دیگر آقایان نشستند و فعّالیت کردند- انصافاً خیلى با برکت مىنمود و در آن زمان هم خیلى کارساز بود.
من یادم است در سال ۱۳۴۵ در مشهد جزوه‌اى از این آقایان به دستم رسید، خواندم و خیلى لذّت بردم. بعد از آن هم یک نامه به «راه حق» نوشتم -نمىشناختم هم که این آقایان چه کسانى هستند- و گفتم من مىخواهم بهخاطر این جزوه تشکّر کنم. نویسندهى آن را هم معرفى کرده بودند که کیست. یعنى در آن زمان، خیلى خوب بود؛ ولى براى امروز کم است و جواب نمىدهد. یعنى من در فضاى مطبوعاتى کشور که نگاه مىکنم «راه حق» محسوس نیست. حالا یا فعّالیتش کم شده، یا از آن نشاط و نوآورىِ اوّل افتاده، یا نه، همهى آنها را هم دارد، ولى متناسب با وضع کنونى نیست.
بنابراین شما از این تجربه [مؤسسه راه حق] استفاده کنید. یکى از موارد سیاستگذارى همین است. سیاستگذارى کنید؛ صد نفر طلبهى فاضل را انتخاب کنید، به اینها شهریههاى معیّن بدهید- مکتوب المؤونه کنید، قرارداد ببندید- همین روزنامههایى را که گفتید، آنچه را که مربوط به مبانى فکرى است، در اختیارشان بگذارند؛ چه آنچه که به اصل نظام برمىگردد- چون نظام، نظام اسلامى است- چه آنچه مستقیماً با نظام ارتباط ندارد، بلکه با دین ارتباط دارد- به مسائل تشیّع و به مسائل اصل اسلام ارتباط پیدا مىکند و در آن مسائل فلسفى مطرح است- اینها را ببینند و برنامهریزى شده کار کنند.
یعنى وقتى شما در حوزه قم هستید، اگر سؤال کنندهاى- سؤال کنندهى فرضى- از شما سؤال کند که حوزه قم با این عظمت، با چهل هزار طلبه، با چند هزار فاضل، با عدّهى قابل توجّهى قلم بهدست، در مقابل این افرادى که اینطور هتک مىکنند و حجابها را مىدرند، چه کار کرده است؟ شما مى‌توانید بگویید کارهایى مىکند؛ یعنى خاطرتان جمع باشد که کارهایى مىشود- جزئیّات را ندانید که چه کارى مىشود؛ اما بدانید کارهایى انجام مىگیرد- این، در صورت برنامهریزى خواهد بود. بعد هم آثار و برکاتش در جامعه ظاهر خواهد شد.
به نظر من، این یکى از کارهایى است که سیاستگذارى لازم دارد و جزو شؤون شوراى عالى است و روى این قضیه باید وقت بگذارند.
بیانات در دیدار شوراى عالى ۹ مهر ۱۳۷۷
۲۲ سال گذشت...
