هادی چیت‌ساز
حضرت امام(ره) در منشور روحانیت، علاوه بر تخصص در فقه و اصول و سایر علوم حوزوی، شرایط دیگری را برای مجتهد می شمارند که عبارتند از:
۱. احاطه به مسائل زمان خود
۲. تخصص در مسائل سیاسی و اظهار نظر سنجیده
۳. آشنایى به روش برخورد با حیلهها و تزویرهاى فرهنگ حاکم بر جهان،
۴. داشتن بصیرت و دید اقتصادى،
۵. اطلاع از کیفیت برخورد با اقتصاد حاکم بر جهان،
۶. شناخت سیاستها و حتى سیاسیون و فرمولهاى دیکتهشده آنان؛
۷. درک موقعیت و نقاط قوّت و ضعف دو قطب سرمایه دارى و کمونیزم؛
۸. زیرکى و هوش و فراست هدایت یک جامعه بزرگ اسلامى و حتى غیر اسلامى
۹. خلوص و تقوا و زهدى که در خور شأن مجتهد است
۱۰. مدیر و مدبر
۱۱. نگاه حکومتی به فقه
(صحیفه امام، ج۲۱، ص۲۸۹)
اکنون جای این سؤالات است:
حضراتی که سودای مرجعیت دارند، به غیر از کارهای علمی حوزوی، چه سابقه ای در این شرایط دارند؟ مدیریت و مدبریت آنها کجا آزموده شده است؟
اگر در مسائل اقتصادی بصیرت دارند، چرا در مسئله FATF موضعی نگرفتند؟ یا چرا تا کنون در راستای تحقق نظریه اقتصاد مقاومتی، اعم از فعالیت علمی یا حمایتی، کاری نکرده‌اند؟
اگر جریان شناسی سیاسی دارند و از فرمولهای سیاسیون باخبرند، چرا با اعضا فتنه دیدار کرده، یا با سکوتشان از آنها حمایت می کنند؟
اگر نگاه حکومتی به فقه دارند، چرا با لیبرالها و سکولارها دیدار می کنند؟
جواب این سوالها، همان شاخص‌هایی هستند که ردای مرجعیت را هرگز اندازه تن سوداگران مرجعیت نمی‌داند. غیر از این است که می‌خواهند برای مرجعیت آینده، همه را از خودشان راضی نگه دارند؟ اینکه به سادگی از کنار این همه مسئله در جامعه می‌گذرند، تا نکند به کسی بربخورد، نباید ما را مشکوک کند؟
